Redactie | 08 November 2005simonvinkenoog.nl over Ozon

Nina Hagen zong, en vervolgens ging ik op bezoek bij Atilla The Stockbroker, nooit van gehoord, toch maar even aanklikken, kwam ik het refrein van een lied tegen, dat - hoe synchroon situationnistisch - (stokpaardjes in mijn woordenschat) als volgt luidde:
They're gonna take me to Guantano Bay
As an enemy of the U S A
They don't believe a word I say...
Lees zelf verder; Belfast-activist-zanger-schrijver. Een politiek statement, solidariteit met het volk

van Irak, voorjaar 2003, onleesbaar lang, moet je echt voor gaan zitten, ondertekend Peace, Justice, Socialism.
Ik was terecht gekomen op de webstek van een andere lieve vriendin: diana-ozon.nl/, "In 2004 = Ozon 20 jaar gecomputeriseerd. C.64, Atari ST, XT, 386, 586, typmachine! Regelmatig vernieuwde website met achtergronden, artikelen, agenda etc."

Als er ooit van een poëzie-album sprake is geweest, en dat bedoel ik in complimenterende zin, dan is het wel de hare. De Prinses zelf met jeugd-, optreed-, kunst- en recente foto's, altijd lachend bezig bazinnetje dat een schat van gegevens over zichzelf (bio,biblio,boekingen, op school) en anderen in de poëziescene en deszelver wijde Umwelt heeft verzameld. Zoeken, Doe Het! De lijst links op deze webstek (aan de rechterkant) is als een voorbijschietende scroll, niet aan tellen toegekomen vond ik Nina als 27ste van onderen, toen kwam ik bij Atilla terecht, bezocht nog even Aja Waalwijk  (de vondst van de voordeur van Wittenstraat 100!) en legde mij te rusten. (Kersvers Woensdag 25 augustus 2004)

Gisteren teruggekomen van een familiebijeenkomst in Den Haag, als altijd opwekkend en onderhoudend, waar Ma's 82ste verjaardag gevierd werd, om de Amsterdamse presentatie van Diana Ozon's nieuwe dichtbundel Bronwater bij te wonen, door haar Groningse uitgever Anton (Passage) Scheepstra georganiseerd en gepresenteerd in de Chiellerie (Hang Plek Voor Kunstenaars) aan de Raamgracht 58, aan de voet van de Zuiderkerk. In deze omgeving liggen voor mij talloze herinneringen voor het oprapen, als ik de moeite zou nemen om me naar ze voorover te buigen, Kloveniersburgwal, Groenburgwal, Oudezijds Achterburgwal, Nieuwmakt, Zeedijk, Koningstraat, Kromboomsloot - o, ik zou er mij als een verlorene uit Het groene gezicht van Meijrink in kunnen verliezen; Oude Schans, Binnenkant, Kromme Waal. Prins Hendrikkade. Bruggen vol sterren van carburundum en mescaline. Sprookjestijd mythes Anno Nu. In de gloria. De bijeenkomst in de HPVK bleek tussen drie en zes uur, de eerste voorjaarsdag, uit te lopen in een zeer genoeglijk samen-zijn en ont-moeten: Meeting, Be-In, Happy Hour Etc. Weer zo'n honderdtal mensen tussen wie zich nieuwe of oude draden spinnen, opnieuw opkomende wegduikers, tussendoorglippers - degenen die je kent en zij die dat willen.
Diana ken ik vanaf haar achttiende. Ik hóorde haar, nog voor ik haar - even later - ontmoette. Ik liep in de Oude Leliestraat richting Torensluis, waarop een tent was neerget voor een poëziemiddag georganiseerd door Willem (?), zich noemende de Duizenddichter, die in de Torensteeg een poëzieboekwinkel had opgezet. Ik was nog niet bij de brug aangekomen, toen ik in de verte een vrouwen(meisjes)stem vanonder het tentdoek gedichten hoorde voordragen. En wel zó dat ik mijn stap verhaastte om te weten van wie die zelfbewuste, enigszins spottende en sneldenkende zeer dichterlijke stem was, en hoe de behoedster van die stem er uit zag, uiteraard. En zo kwam de kennismaking en de daaruit volgende vriendschap tot stand.
Het belangrijkste wat ik over Diana te zeggen had, was dat zij voor mij een van de voorbeelden was van het adagio, het proces DO YOUR OWN THING.
Ik leerde haar ook beter kennen toen zij in het Zebrahuis woonde, in deze straat een ietsje verder voorbij het Weesperplein: prachtig beschilderd door Diana's geliefde van toen, de sjablonen-graffiteur Hugo Kaagman. Ik raadde haar aan een archief bij te gaan houden, om groeiende chaos-mogelijkheden in te dammen. Zij ging in de literatuur haar eigen baan, kon ijzingwekkende verhalen vertellen en beschrijven, en stortte zich terzelfdertijd in de punk-scene die ontstond rond Ivar Vics, dr. Rat, de Koekrant van Christiaan Kanstadt, diens Art-o-maat en andere hoofdstedelijke interventies. Namen bij de vleet; lieve hangjeugd rond het Getal Nul, de Krater en het antiCitycircus, dat zich nomadisch vestigde op wat de bouwplaats voor de Stopera zou worden, de Waterloop-lijn. Resten Vrijplaats de Etna in de Rapenburgerstraat, deze hangplek en herinneringen.
Haar reizen naar Afrika, waarover zij in Bres schreef. De kennis die zij opdeed als docente en onderzoekster. Haar digitale gedichten, van voor Internet. Dat er nog geen landelijk dag- of weekblad was, dat haar om columns vroeg, betreurde ik. Immer actief ken ik haar, niet bang voor Marokkaanse hangjongeren voor de deur, met een website die staat als een klok www.diana-ozon.nl en ook sinds enige jaren met partner en metgezel Frank een volkstuin. Een hele klus.
De heren Bindervoet & Henkes, die Diana uit Cybertag-Art-BBS Hi-speed 24 hours a day-dagen kent, lazen een mooie Ode aan Diana voor.
Het was voor mij een genoegen dit opzienbarenwekkend duo, die o.m. James Joyce en de Beatles vertaald hebben, met eigen werk te horen, en ook was het weer een bizonder genoegen hier te hebben kunnen kijken en luisteren naar de Dichters uit Epibreren (Bart F.M. Droog, Tjitse Hofman, Jan Klug) die een minishow van jewelste weggaven, en ook mij (au) tot een dansje wisten te verleiden. (Kersvers Maandag 21 maart 2005)

simonvinkenoog.nl

Zie ook:
Vinkenoog voor functie Dichter des Vaderlands
En:
Webloggende dichters
En ook:
Media over Ozon

Tip! Typ in het zoekvenstertje hiernaast 'Vinkenoog' voor meer over Simon op deze site