Redactie | 23 Oktober 2005Hernehim Cultuur
Diana Ozon, een Amsterdamse in Groningen
Van midden twintig naar midden veertig is Diana Ozon nog steeds een opvallende verschijning. Ozon - in chemische zin O3, een moleculaire vorm van zuurstof uit drie atomen – is uiterst giftig, maar vormt hoog in de stratosfeer voor ons mensen tegelijk de bescherming tegen al te heftige zonnestraling. Zo associeert het pseudoniem dat zij zich heeft aangemeten – in plaats van haar ware naam Groenveld – ook op uitéénlopende manieren. Die zondag vooral als: "O zón!".
Als een stralend gezicht omlijst door een corona van blonde haren.
Groenveld is trouwens een naam die al even passend is op de persoonlijkheid van Ozon, want niet alleen in de stad, maar ook in groene velden voelt zij zich op haar plek.
De blikvanger uit de jaren tachtig, als dichter en punky verdedigster van haar kraakpand in de Sarphatistraat, was waarschijnlijk altijd al een persoonlijkheid met vele kanten, getuige haar poëzie van vandaag. Punk hoeft niet persé als agressief ervaren te worden, misschien juist eerder als lief. In haar nieuwe bundel "Bronwater" blijkt dit Amsterdamse stadsmeisje vol van naastenliefde, vooral naar wie in de knel zit, en van bezorgdheid over onze moeder aarde. Ze voelt zich hartstochtelijk verbonden met de natuur.
Ozon trad op in de "Puddingfabriek" in Groningen, een zonnige zondagmiddag, waar haar nieuwe uitgever Passage een festijn onder de titel "De VerDichting" organiseerde. Een middag waarop het moeilijk leek de mensen wèg uit het plantsoen en naar binnen te krijgen. Gezien die omstandigheid werd het podium toch goed bezocht en het was zeker de moeite waard.
In 1986 verscheen van haar de bundel "Hup de zee", bij "In de Knipscheer". Ozon anno 2005 ontziet zichzelf niet op het punt van zelfkritiek. Nu, in "Bronwater" is ze beschouwender, buiten het 'ik' getreden, kortom beter geworden.
Een lief-provocerende Ozon kwam tevoorschijn in haar voordracht uit eerder werk. Zoals over het Amsterdamse hoertje dat, beroofd van haar handtas, daar achteraan de gracht induikt. Proestend, in natte slip met blote borsten, komt ze boven: "hebbes!"
De meeste aandacht was uiteraard voor "Bronwater". Het is een verademing om tussen alle hermetische en raaskalpoëzie van vandaag in die bundel van Ozon te lezen. Helder als bronwater, geen twijfels bekruipen me nu – waar gaat dit over? – of gaat dit juist nergens over? Geen gezochte metaforen alleen 'om het mooi'. Wél warmbloedige poëzie vol gevoel en engagement.
"Bronwater" is opgebouwd uit vier gedeelten: Stadsnatuur, Waterwereld, Mensenleven en Wereldwijd. In de eerste twee delen komt vooral haar natuurverbondenheid naar voren, in het derde haar engagement bij maatschappelijke misstanden. Het laatste deel in breder zin haar zorg over het leven op aarde, gezien van buitenaf als het ware. Het is duidelijk dat de blik van Ozon zich ontwikkelde met de verrijking van haar levensjaren.
Stadsnatuur is beurtelings lieflijk – Eerste bloesem – en grappig – De mobiele vogel.
Waterwereld wordt al diepzinniger – Water, 'de oersprong' – Erg eb, 'de pier ligt er dood bij'.
Mensenleven met levenswijsheid – Crematie, 'ik heb steeds meer vrienden die zijn overleden'
Wereldwijd ook relativerend – Bijzetting, 'alle vorsten gaan eenzelfde weg, begaapt, door ceremonie omgeven naar hun tombe'.
"Bronwater" gaat over de schijnbaar onbelangrijke en over de belangrijke dingen in het leven, op lichtvoetige maar zeker niet op lichtzinnige manier gebracht.
Dat Ozon zich afzet tegen het old-boyscircuit, dat helaas ook in dichtersland bestaat - die mensen die elkaar over en weer recenseren en promoten - dat siert haar ook. Kortom, de lezer heeft het al begrepen: Ozon is niet alleen een dichter, maar ook een mens naar mijn hart.
John Zwart. © Hernehim Cultuur, 24 mei 2005.
Diana Ozon, "Bronwater" Gedichten. Uitgeverij Passage, Groningen, 2005.
Gebonden. ISBN 90 5452 1287 . NUR306.
Zie ook: Bronwater
en: Media over Ozon
en in het Optreedarchief: 22 Mei - Groningen
