Redactie | 12 November 2005Poëzierapport

BRONWATER - Diana Ozon

De laatste bundel van Diana Ozon, de achtste sinds haar debuut bij Koekrant in 1978, bevat veel gedichten. Op 88 bladzijden komen in de bundel vier thema’s aan bod: stadsnatuur, waterwereld, mensenleven en wereldwijd

Diana Ozon zit zélf in deze bundel: rechttoe, rechtaan, duidelijk, ook gepassioneerd, soms ironisch of bedachtzaam. No-nonsense poëzie.
Ze schrijft over belangrijke dingen. Niet alleen dingen die voor haarzelf belangrijk zijn, maar ook over datgene in de wereld wat zij aan anderen wil mededelen.

Museumtuin

Ik heb ze zien zitten
de oude Dadaïsten
op een bankje in de tuin
van het Stedelijk Museum
tegenover de fontein

Oude mannen en vrouwen
zaten naast elkaar
te kijken naar
een happening
van spelende kinderen

Een oude zei steeds
naar ik meende ‘Hoppa’
en nog iets wat ik niet verstond

Ik zat zelf in de zandbak
De beelden waren doolhoven
Waarin je rond kon rennen
Allen keken we
naar de mussen en de
vruchtstand van kastanjes.

De kastanjes vond ik
het mooiste van het museum
de kleine gestekelde besjes
waarin witte lobjes zaten
te vroeg afgewaaid
of later
grote lege schillen
en weggerolde bruine ballen
gepolitoerd als antiek hout
met een doffe navel
nog wit als de lobben…

Ik mocht mensen nooit aanstaren
maar mijn moeder zei
‘Kijk maar goed
en onthou ze
deze prachtige oude mensen
verschrompeld maar nog fonkelend
Ze zijn te benijden
al hebben ze nog kort te leven
we zouden blij mogen zijn
als wij zo konden zijn als zij.’

Nog een gedicht waaruit haar betrokkenheid met de ‘mens’ in zijn sociale omgeving blijkt, is het kernachtige

Burgerbetoging

Kwetsbare jongeren
wanhopige ouders
en bange gezinnen
lopen in ons midden

Kinderen huppelen
Een meisje zwaait
met een mooie rode
socialistenballon

Straks waait hij weg
loopt leeg of knapt
Laat dan de optocht
geen luchtbel zijn

Zet haar niet uit
Zij hoort hier thuis
Ze is Nederlands
Ik geef haar les

Een m.i. aparte reeks, waarin de mooiste en meest emotionele gedichten, gaat over een verloren geliefde, vriend of vader, en over zijn huis, zijn laatste bivak.
Deze gedichten staan als eerste onder de afdeling mensenleven. Hierin pakkende poëzie.

Alptraum

Het is goed jongen!
We zien ons
In eeuwige sneeuw

Ik hoorde je schreeuw
toen de trein binnenkwam
in de stad zonder jou

terwijl ik je trap dweilde
zweetdruppels sopte
zelfs in hoop op je sneer

Je riep ons, wij wachten
maar ik weet je
huis zonder jou

Je komt nooit weer

Sneeuw

Ik verschoonde de luiers van het huis
de vochtige kranten langs de muren
op je zolder bij de dakgoot
Je komt zelf nooit meer thuis

.....

en voor het eerst zag ik het wit
van de sneeuw op je graf
in de Zwitserse bergpas

Dit deed jij voor ons
Jouw onbekende witte plek
heeft zich nu uitgestrekt
tot op je eigen dak

Tijdelijk is je laatste bivak
zichtbaar en voor ons binnen bereik

Natuurlijk staan er ook minder geslaagde verzen in deze omvangrijke bundel, maar juist die zullen dan weer een of andere zeldzame lezer wel aanspreken

Een heel eenvoudig gedicht maar toch symbolisch in zijn kernachtigheid (typische kenmerken van Ozon)

Buigt nooit!

Oom Sander stierf staande
Niet aan drie jaar Auschwitz
maar na de bevrijding
aan het hek van Sonsbeek
waar hij met Opa, z’n broer
voor de oorlog speelde
van de heuvel rolde
er vrijde en trouwde en
later aan een hart vol
herinnering bezweek
zonder te vallen

Haar poëzie is soms alleen maar keuze, kijken naar wat belangrijk is en de mensen mee laten kijken en glimlachen.

In het gedicht Afgehakt maakt ze bijvoorbeeld een onderscheid tussen de helden in het Oudheidkundig Museum van wie de kisten afgehakte kloten en dozen penissen (die wel al in vitrines staan) nog weer moeten aangepast worden, en andere groten zoals Homerus, Caesar en Zeus, die gelukkig een beschermend kleed over hun schaamte droegen.

Op de achterflap wordt Ozon zowel ‘chique en salonfähig’ genoemd (Haagsche Courant 2003) als een Undergroundgoddess (Media 2003). Tegelijk wordt ook haar ‘rauwe ritmische urban dichtstijl’ geroemd. Al naar gelang men haar stijl van optreden of haar verleden (en heden) van punkdichteres, kritische stem in de hedendaagse poëzie, meer of minder wil benadrukken.

Dit bewijst alleen maar dat men de dichteres op verschillende wijzen kan, zelfs moet benaderen.
Of eigenlijk beter gezegd, Diana Ozon benadert ons.
Ach ja, er zijn nu eenmaal twee soorten schrijvers : mensen die vooral de woorden en zichzelf belangrijk vinden (soms met reden) en schrijvers die zelf en met de woorden iets willen doen aan de wereld.

POËZIERAPPORT: 6,5 / 10 voor de totale bundel - 8,5 / 10 voor de goeie gedichten

Recensent: Patricia Lasoen

dinsdag, juni 07, 2005

'Bronwater' - Diana Ozon
Uitgeverij Passage, Groningen, 2005
ISBN 90 5452 128 7 - € 17,50

Bron: poezierapport.blogspot.com

Zie ook: Bronwater

En meer recenties en artikelen over Bronwater in: Media over Ozon