Redactie | 12 November 2005Interview voor HU

Diana Ozon is dichter, prozaïst en columnist. In 1982 breekt ze door met haar eerste dichtbundel ‘Laag bij de Gronds’. Het afgelopen jaar is haar vijfde dichtbundel, genaamd ‘Bronwater’, verschenen. Op 16 mei van dit jaar ontving ze haar eerste prijs. Dit was de Ruigoord Trofee. Deze trofee wordt jaarlijks toegekend aan een kunstenaar die een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan het laten klinken van het Vrije Woord in Ruigoord.

Gefeliciteerd met de trofee. U bent er vast heel erg blij mee?
“Ik ben er inderdaad heel erg blij mee. Het was voor mij echt als een donderslag bij heldere hemel dat ik deze prijs kreeg. En het leuke was dat de prijs door een goede vriend van me (Louis Lehmann) werd uitgereikt. Voor die man heb ik heel erg veel respect.”

Het was pas uw eerste echte prijs. Bent u desondanks wel tevreden met wat u tot nu toe bereikt heeft?
“Dat ik een prijs heb gewonnen, is natuurlijk heel erg leuk. Maar ik kijk wel iets verder dan dat. Ik ben best wel tevreden met wat ik tot nu toe bereikt heb. Natuurlijk heb ik ergens spijt van. Ik had namelijk wel gewild dat iets meer van mijn gedichten gepubliceerd waren. Maar dat ligt grotendeels aan mezelf. Dan moet ik maar wat harder werken.”

Dus u heeft nog niet alles uit uw carrière gehaald?
“Natuurlijk had ik gewild dat ik tien jaar jonger was. Dan zou ik meer tijd hebben om te schrijven. Helaas is dat niet zo. Toch durf ik wel te zeggen dat ik veel uit mijn carrière gehaald heb. Welke dichter kan namelijk roepen dat hij ook nog radioverslaggever is geweest. Radio maken was echt een geweldige ervaring”

Waarom bent u eigenlijk gestopt met radioverslaggeving?
“Daar kon ik helaas niets aan doen. Ik werkte bij Talk Radio op Business Radio, maar dat programma is op een gegeven moment gestopt. Helaas kreeg ik na de beëindiging van het programma geen transfer naar een ander station. Dus toen hield mijn radioavontuur op.”

Wat vindt u leuker: radioverslaggever of dichter?
“Ik vind het eigenlijk allebei even leuk. Bij de radio kun je de gekste ideeën onder woorden brengen. En je bent als radiomaker heel erg afhankelijk van de toevalsfactor. Dat maakt het radio maken zo spannend. Bij het dichten is het gewoon mooi om je eindresultaat op papier te zien. Maar beide media hebben gewoon hun eigen magie.”

Met radio maken heeft u geen prijs gewonnen, maar met dichten wel. Zijn er nog grote prijzen die u heel graag zou willen winnen?
“Het liefst win ik prijzen met een mooi geldbedrag eraan. Als dichter word je namelijk niet al te rijk. Het toeval wil dat ik twee weken voordat ik de Ruigoord Trofee in ontvangst mocht nemen, ik de Rebelprijs had gewonnen voor mijn column in het blad Ravage. Ik won dus twee prijzen in een zeer kort tijdsbestek. En dat terwijl ik ervan uitging dat ik het tijdige voor het eeuwige zou verruilen zonder noemenswaardige prijs. Ik dacht dat mensen me alleen zouden herinneren door een aantal van mij gedichten en tekeningen. Dus dit was helemaal prachtig.”

En er was deze maand nog een heuglijk feit. De honderdduizendste bezoeker heeft uw website bezocht. Daar bent u natuurlijk ook heel erg trots op?
“Natuurlijk ben ik hier trots op. Zeker als je bedenkt dat mijn website pas 14 maanden online staat. Ik moet wel toegeven dat deze website een beetje ego-gericht is. Ik doe het toch een beetje om mezelf te profileren. Maar mijn website is wel heel bezoekersvriendelijk. Ik heb namelijk een referentieprogramma op mijn site aangebracht zodat ik kan zien waar de bezoekers van de site vooral naar zoeken. Hier kan ik dan weer op in spelen door meer van het goedbezochte gedeelte online te zetten.”

Maar u heeft geen feestje gegeven, omdat u zoveel bezoekers van uw site had?
“Helemaal niet. Het is namelijk zo dat ik helemaal niet zo goed ben in het onthouden van data. Vijftien april jl. had ik een optreden in jongerencentrum Parkhof in Alkmaar. Dit centrum gaf een feest ter ere van hun 25-jarige bestaan. Twee jaar voor de oprichting van het jongerencentrum ben ik begonnen met mijn optredens. Zodoende kwam ik er dus achter dat ik al 27 jaar op het podium sta. Mijn 25-jarige jubileum ben ik dus compleet vergeten.”

John Boy Vossen Hogeschool Utrecht, juni 2005

Zie ook: Media over Ozon